Google Glass - het ultieme einde van privacy?

In juni 2012 heeft Google het prototype van een bril gelanceerd, Google Glass, die toelaat om je waarneming van de werkelijkheid te combineren met allerlei informatie die voor je ogen wordt geprojecteerd. Aan de hand van gesproken commando's (spraakherkenning) kan je instructies geven zoals zoekopdrachten of een berichtje dicteren en laten verzenden. Ook kan je foto's maken en filmpjes opnemen. En uiteraard ontbreekt het 'sociale' aspect niet: via deze toverbril sta je in contact met je 'vrienden' (Google+) om audiovisueel materaal te delen, enz. Last but not least kan deze bril onderwijstechnologisch aangewend worden om hoorcolleges voor de eeuwigheid vast te leggen. Het ultieme instrument van de student? ;-)

Meer informatie tref je aan op de Google Glass website en bijvoorbeeld in het volgende artikel verschenen in de kwaliteitskrant Financial Times van 28 juni 2012.

Op 20 februari 2013 heeft Google het volgende promotiefilmpje ter beschikking gesteld op YouTube:

Ook CNN  doet mee met de hype (artikel verschenen op 25 februari 2013).

Hebbeding? Alvast iets voor je wenslijstje? Please think twice.

Hoe meer mensen er met een Google Glass bril rondlopen, hoe meer mensen er andere mensen zonder enige vorm van waarschuwing of voorafgaandelijke toestemming kunnen filmen of opnemen. Ik draag geen dergelijke bril, maar kan in principe op elk moment in de publieke ruimte iemand tegen het lijf lopen die er wél eentje draagt en die mij, willens nillens, aan het filmen is of die de geluiden (laten we het gemakshalve bij 'woorden' houden) opneemt die ik op dat moment maak (uitspreek). Ook al gaat het bij wijze van spreken om onzin die ik in een heldere bui niet op papier zou zetten.

Zolang de bril mijn beelden niet aan mijn identiteit kan koppelen, is er geen probleem. Indien ik echter zo gek zou zijn om een Google+ account te openen, met naam, voornaam en foto, dan opent er zich, althans in theorie (een wat mij betreft angstaanjagende theorie!), een hele wereld van beeldherkenning. Dan kan - van meteen na het opnemen van de beelden tot vele jaren later, indien ze op de servers van Google zouden opgeslagen blijven - de link gelegd worden tussen mijn identiteit, het waargenomen feit dat ik mij op dag D op plaats P bevond, wat ik daar aan het doen was en in wiens gezelschap, en, mits de nodige spraakherkenning, een transcriptie van de (vanaf dan letterlijk!) onsterfelijke woorden die ik toen uitgesproken heb.

Dit hoeft voor mij niet!

Kom a.u.b. niet af met

indien je niets te verbergen hebt, dan hoef je niets te vrezen. 

Dit vaak gehanteerde pseudoargument in privacydiscussies is reeds uitvoerig weerlegd, met name door prof. Daniel J. Solove (George Washington University Law School) in zijn artikel Why Privacy Matters Even if You Have 'Nothing to Hide' en vooral in zijn boek Nothing to Hide: The False Tradeoff Between Privacy and Security.